Gedwongen stilstaan en psychotherapie.

Lijdend onder de druk van de versnelling en het bijhorende gebrek aan stilstaan en reflectie zoeken we verstilling, stilte en hulp, in wandelen, in meditatie, bij de psychotherapeut…. 

Zoeken we verstilling omdat we de versnelling niet aankunnen? Of eerder omdat de versnelling een van de manieren is waarop we ons voelen ‘stilgezet’. We hollen zo snel als we kunnen, en raken toch niet mee. We voelen ons vastzitten. Is het de versnelling die ons de vrije keuze ontneemt tot stilstaan? Voelen we ons hierdoor vastzitten? Gedwongen stilgezet.

Is het zoeken naar stilte en verstilling in deze context onderdeel van de versnelling?

Is de vraag om hulp een zoeken om aan de stilstand te ontsnappen en toch terug door te kunnen gaan? Zou dat dan goede hulp zijn om hieraan te pogen voldoen. Nog snel even naar de psycholoog, gezinstherapie in de speeltijd van het kind, gehaast naar de yogales? Bestaat er een gevaar dat ook stilstaan een bijkomende taak wordt, nog een to-do erbij?

Is de vraag om hulp dan een zoeken om aan de stilstand te ontsnappen en toch terug door te kunnen gaan? Zou dat dan goede hulp zijn om hieraan te pogen voldoen? We nemen ook een paracetamol bij occasionele hoofdpijn.

Het is goed om waakzaam te zijn als hulpverlener.

Hoe kan psychotherapie ruimte en hulp bieden wanneer patiënten (= zij die lijden) zich voelen stilgezet?

Aanvaarding

Het antwoord lijkt te liggen in het stil te staan bij het stilgezet zijn? Dat vraagt in de eerste plaats om aanvaarding, om het opgeven van het hollen, het omarmen van het stilgezet zijn, het opgeven van het pogen mee te zijn.

Helpen bij de aanvaarding van dit gedwongen stilstaan is noodzakelijk om tot een ander en bevrijdend stilstaan te komen. .

Stilstaan bij stilgezet zijn.

Stilstaan bij het stilgezet zijn is een noodzakelijke tussenstap om opnieuw in beweging te komen. Eventueel een beweging naar een leven waar het nieuwe, het gekozen stilstaan een plaats in heeft. Waar er balans is, in een context van versnelling

Om tot groeiend stilstaan de komen, is dus als tweede beweging nodig om stil te staan bij wat ons verhinderd stil te staan. Omdat we anders voorthollen, ook in psychotherapie. Dat veronderstelt dus aanvaarding van het stilgezet zijn, en even het vechten opgeven.

Die tweede beweging poogt om onze rigide, beschermende, patronen in onszelf en in onze omgang met de wereld te herkennen. Door aanvaarding en verkenning van wat van ons is en ons lijkt te ‘overkomen’ terecht komen bij een keuze om stil te staan? In beide betekenissen van stilstaan: het aanvaarden dat we zijn vastgelopen, stilgezet, en het verwijlen bij het onvermogen tot stilstaan, lijkt afstemming op het eigen ervaren een noodzaak, een tussenstap, een element, te zijn om de beweging van het tot groei en keuze leidende stilstaan te kunnen realiseren.