Stilstaan als verbonden wezen.

Als mens zijn we in onze kern verbonden wezens.

Hoe staan stilte en stilstaan in verband deze kern?

Buiten het collectieve vertragen, heb ik ‘de ander’, ’het andere’, nog niet expliciet betrokken in deze blogreeks over versnelling, stilte en stilstaan.

Wat is het verschil tussen stilstaan bij jezelf, op je eentje, en stilstaan samen met anderen?

Wat betekent het om alleen, dan wel samen te zijn, in de stilte? Hoe beïnvloedt dit onze ervaring van stilte en stilstaan?

Stilte en stilstaan kunnen op zichzelf verbindend zijn. We kunnen verbinding ervaren met onszelf, met anderen, en met het ‘Heel-AL’.

In stilte en stilstaan kunnen we verbinding vinden met ons zelf, met onze ervaring, met ons innerlijke kompas.

Dat innerlijke kompas is ons laatste houvast. Via ons lijf en de gevoelens en gedachten die opborrelen kunnen we aanvoelen wie zijn we zijn, of willen zijn. We voelen een kern van herkenbaarheid. Ja, dit ben ik! We herkennen via dit innerlijke luisteren ons  ‘Zelf’ in hoe we omgaan met zelf, anderen, en de wereld. In stilstaan horen we ons lijf, het bezielde lichaam. Dit herkennen loopt ook via het afwijzen: nee zo ben ik niet, zo wil ik niet zijn! Het herkennen is een arbeid, een proces, een dialoog, waarbij we soms genoodzaakt zijn om ons vreemde stemmen toe te eigenen, dan weer de strijd te beluisteren tussen de verschillende stemmen in onszelf. Om vervolgens deze stijd als ‘eigen’, als deel van ons zelf, te aanvaarden. Niet elke stem afzonderlijk, we zijn een veelheid van soms tegenstrijdige stemmen.

In stilte en stilstaan kunnen we verbinding ervaren met de ander en even onze existentiële eenzaamheid overstijgen.

In de post over individu en samenleving, schreef ik dat community helpend is om te mogen en te kunnen stilstaan, de stilte in het leven toe te laten.

Samen met een veilig, vertrouwd ander, in stilte zijn, kan de relatie met de ander verdiepen en ons ‘ont-moeten’. Niets te bewijzen, niets te bevragen, enkel ‘samen-zijn’.

Na de stilte en het stilstaan hebben we de ander weer nodig om wat in de stilte in ons opborrelt te delen. Mag ik dat inspiratie noemen, wat opborrelt in stilstaan en stilte?

Enkel als dit nieuwe, opborrelende, gedeeld wordt kan het werkelijk worden. Gehoord en begrepen worden door de ander. Zodat ook dit opborrelende deel van ons ‘gezien’ kan worden, en bestaat in relatie. Dit getuigen, deze deling, laat toe om het opgeborrelde als deel voor onze innerlijke zelfspraak te houden. We hebben die ander ook nodig om wat groeit, opborrelt, wat essentieel is om Hanna Arendt’s  ‘arbeiden’ op te schalen tot ‘handelen’. Om inspiratie om te zetten in nieuwe beweging en nieuwe werkelijkheid.

Dan zijn we voor even intersubjectief. Niet meer alleen, ook niet één, eerder ‘niet-twee’.

Merkwaardig is dat dit delen enkel kan als die ander tegelijkertijd ook bij zichzelf stilstaat, enkel dan kunnen we haar/zijn aanwezigheid voelen. Alleen iemand die bij zichzelf aanwezig is kan zijn aanwezigheid bij de andere laten voelen. Dus echte empathie is luisteren alsof je in de schoenen van de ander te staan, terwijl je rotsvast en bewust in je eigen ervaring blijft. Ik kan jou voelen!

In stilte en stilstaan kunnen we verbinding ervaren met het grotere geheel op zich, met de natuur met de wereld, met het ‘AL’.  

Hei is in de dialoog, zowel innerlijk als met de ander, dat deze verbinding verdiept wordt. Een dialoog die ruimte biedt voor het fluisteren van inspiratie.

Het is die subtiele balans tussen stilte en uitwisseling waar de magie plaatsvindt, waar we, samen, het onbekende durven te benaderen en nieuwe betekenissen laten ontstaan.

Die kwetsbare interactie, waarin stilte en stilstaan gedeeld worden, kan helend werken en een stap zijn naar verbinding, niet alleen met elkaar, maar ook met iets dat groter is dan onszelf.

Tegelijk leeft de vrees deze verbinding niet meer te voelen. Dan is stilstaan een risico dat kan vermeden worden in zowel verdoving als versnelling. Beiden de vrees alleen te zijn te overstemmen.

Het is de aangevoelde verbondenheid met natuur, met het leven, met de planeet, met het ‘Heel-AL’, die verklaart dat een stilte en stilstaan in een mooie groene, met natuurgeluiden gevulde omgeving, bij een bergtop, in een bos, langs een kabbelend beekje, zoveel rustiger, rijker, voldoening gevend is, dan stilstaan op een betonnen vlakte, met of zonder mensen, elektronica en lawaai. In de natuur zijn we niet zo alleen in de stilte, we voelen ons verbonden met het ‘leven’? We zijn deel van wat leeft.