Stilstaan en wandelen

Hoewel innig met elkaar verbonden zijn stilte en stilstaan niet hetzelfde.

We kunnen stilstaan midden lawaai en we kunnen in stilte zijn en niet stilstaan.

Stilstaan houdt een keuze in, een handeling, een beweging. Wandelen is een bijzondere handeling die samengaat met stilstaan.

Het is een oude filosofische traditie om stil te staan, te reflecteren, terwijl we wandelen.

Deze combinatie vinden we ook in de Vlaamse betekenis van brevieren: waarbij paters verdiept in hun Brevier wandelen in dialoog met samenvattende heilige teksten. Zelf loop ik, wandelend in bekende omgevingen, vaak rond met een moderne Brevier, de filosofische podcast. Die vormt dan het innerlijke landschap waarin het stilstaan ontstaat. Onverwacht raakt een zin, duidt er een betekenis, een associatie, een antwoord op, in mijn hoofd. Dan gaat de podcast even af om te luisteren naar mezelf. Soms zet deze dialoog mij letterlijk stil, en hou ik halt, om de betekenis te laten inzinken.

Stilstaan draagt een gerichtheid op het hier en nu in zich. Het heden van de huidige ervaring. In dat heden ervaren we al dan niet een verbondenheid met alles wat bestaat. Bij deze ervaring lijkt ook een gevoel van verruiming te horen. Dit gevoel van verruiming is inherent zinvoelend. Mede daarom is wandelen in natuur best zonder podcast.

Stilstaan verwijst naar een unieke toestand waarin bewust ervaren wordt, we bewust zijn van ons zelf.

In wandelen gaan stilstaan en stilte, beweging, en halt houden, harmonieus samen.

De verbinding tussen beweging en stilstaan geldt ook voor het wandelen met twee. De beweging is dan de context van een mogelijk gesprek. Stilte als vervelende leegte verdwijnt omdat we ondertussen samen onderweg zijn in een omgeving. Stilte kan akelig, leeg, spannend zijn zittend aan een tafel. Het ritme van het wandelen, verzet de eventuele spanning van stilte en geeft tijd voor reflectie. Wandelen met twee bevordert het stilstaan bij wat gezegd wordt, door ons en door de ander en geeft ruimte voor een dialoog van het nieuwe.

Soms houden we dan halt en zien we elkaar.

Wandelen is anders dan zich van punt A naar punt B haasten. Onderweg tussen to do’s, gehaast terwijl men onthaast. Punt B is in deze scene het doel, het stappen is ondergeschikt, het overbruggen van de tijd en de afstand zijn dominant. De beweging is gericht op B, het doel.

Omgekeerd ligt de focus bij het wandelen op de innerlijke dialoog en het stappen op zich, op deze merkwaardige combinatie van de ervaring van bewegen en stilstaan. Als we ons bij wandelen van punt A naar B bewegen is dat vooral om de benen in beweging te brengen om tot de ervaring van wandelen te komen.

We zijn op pad, terwijl we ons pad volgen.

Het onderweg zijn is betekenisvol. Het pad is het interval van de tijd waarin we stil kunnen staan, terwijl we bewegen.