Over groot en klein vertrouwen
Als jongen ging ik vaak met de tram naar Anderlecht. Tram 52 en dan tram 103 van het Zuid. Het paars en witte Anderlecht, het Anderlecht van het Astridpark: Jan Mulder, Paul Van Himst, Georges Heylens, Plaskie en anderen.
s‘ Avonds las ik thuis, vaak openlijk, en soms in het geniep, met de ‘pillamp’ onder de dekens, de avonturen van Winnetou en Old Shatterhand. Voor mij waren beiden verbonden, verbonden in een vorm van vertrouwen, trouw en betrouwbaarheid.
Dat had dan, wat Anderlecht betreft, te maken met een Humo interview met Jan Mulder uit die tijd. Daarin vertelde Jan over Meneer Constant, zijnde de grote voorzitter van Anderlecht, Constant Vandenstock.
Jan ging een nieuw contract tekenen. Nog voor de handtekeningen gezet werden raakt hij ernstig gekwetst aan de knie - om het deels verzonnen, want herinnerd verhaal vol te maken, die knie die hem later het einde van zijn carrière koste bij Ajax Amsterdam- en hij vreesde dat hij nu wel kon fluiten naar zijn, voor die tijd, royaal nieuw contract. Zo scherp en sarcastisch als Jans taal kan zijn in zijn huidige verschijnen als columnist, met zo veel ontzag sprak en spreekt Jan over Meneer Constant. Hij vertelde dat hij met knikkende knieën (ging dat wel met die gescheurde kruisband?) het kantoor van Constant Vandenstock betrad om te vragen hoe het nu verder moest met zijn contract. Immers Anderlecht zou een speler aanwerven die minstens 6 maanden niet kon voetballen en mogelijk nooit meer zijn vroeger niveau zou halen. De woorden die meneer Constant toen uitsprak staan in mijn geheugen gegrift! Hij zou gezegd hebben – ik hoor het steeds met de stem van Constant Vandensctock in zijn sappig Brussels- een ‘woord is een woord’ he Jan. En daarmee was de kous af. Het duurde nog maanden eer er echt iets op papier stond, doch Jan vertelde in het interview met verbazing en bewondering hoe zijn verhoogde contract volledig en stipt elke maand werd uitbetaald. Immers een woord is een woord. Nu noemen we dat wysiwig als het over computers gaat, what you see is what you get. Het werd voor mij een vormend interview, dat nog andere basis vindt in mijn opvoeding, doch dit is het beeld van vertrouwen, betrouwbaarheid en trouw dat zich vormde in mijn jonge puberale hoofd en hart. En zich verbond met Winnetou en Old Shatterhand, bloedsbroeders, voor altijd trouw. Zij hadden vaak zelfs geen woorden nodig om te weten wat de ander nodig had. En zij zouden er altijd zijn voor elkaar. Hun bloedsbroederschap en de woorden van meneer Constant vormen de basis van het wat in relaties het Kleine en het Grote vertrouwen heet.
Graag zien is gezien worden, dat is de basistelling van dit boek. In jouw ogen besta ik. Wat ik zeg wordt gehoord en toont je dat jij bestaat in mijn ogen, dat ik hoor wat je zegt. Dus biedt de dag vele kansen om liefde te bevestigen, biedt deze kleine liefde vele kansen om vertrouwen uit te bouwen en te verdiepen. Ook in liefdesrelaties valt er groot en klein vertrouwen te onderscheiden. En zoals alle gelijkende betekenissen zijn ook deze twee met elkaar verbonden. Het kleine vertrouwen bouwt mee aan het grote vertrouwen, het grote vertrouwen zorgt voor soepelheid in het kleine vertrouwen.
In het grote vertrouwen weet ik dat jij er voor mij zal zijn in nood. Dat warme gevoel speelt mee als jij de vuilzakken vergeet buiten te zetten. Dat is vervelend, dat is niet levensbedreigend. Het kleine vertrouwen werkt mee aan het grote vertrouwen: jij doet meestal wat je belooft, je woorden tellen als werkelijkheid, ik kan er op bouwen. Mede daarom geloof ik ook dat je er zal zijn als ik je echt nodig heb. Ik ben niet alleen. Ik word gezien, wij bestaan.
